به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، حسینعلی کاوش سرپرست هیئت باستان‌شناسی تپه رستم ۲۸ دی ۱۴۰۰ با اعلام این خبر گفت: «گروه باستان‌شناسی دانشکده هنر و معماری دانشگاه زابل با هدف آموزش دانشجویان رشته باستان‌شناسی و همچنین استفاده از توان متخصصین داخلی اقدام به کاوش در محوطه‌های کلیدی دشت جنوبی سیستان کرده است.»
سرپرست هیئت باستان‌شناسی، تپه رستم را یکی از محوطه‌های اقماری شهر سوخته خواند که در دشت جنوبی سیستان و در محدوده حوضدار تاریخی در نزدیکی قلعه رستم قرار گرفته است.
این باستان‌شناس با بیان اینکه در این فصل از کاوش ۱۵ دانشجوی ترم آخر رشته باستان‌شناسی به مدت ۴۵ روز به فعالیت میدانی و کسب تجربه می‌پردازند، تصریح کرد: «با توجه به اهداف و یافتن پاسخ‌های احتمالی در این فصل دو ترانشه ۷ در ۱۰ متر با هدف شناسایی آثار معماری تعیین و کاوش می‌شود.»
کاوش با اشاره به نتایجی که تاکنون از کاوش فصل اول این محوطه به دست آمده گفت: «برخی از اشیا و قطعات سفالینه‌ها و دیگر داده‌های مکشوفه از این محوطه ارتباط و تاثیرپذیری آن را با شهر سوخته اثبات و اهمیتش را در عصر مفرغ (پنج هزار سال پیش) یعنی همزمان با شهر سوخته سیستان آشکار می‌سازد.»
سرپرست هیئت باستان‌شناسی تپه رستم سیستان اظهارکرد: «این محوطه بر روی یک تپه مصنوعی ساخته شده و ساختار معماری آن دارای یک حصار مدور با دیوارهای بلند بر گرد یک بنای بزرگ مرکزی تشکیل شده است.»
او افزود: «فضاهای متعددی با دیوارهای قطور به‌صورت مدور در اطراف بنای مرکزی ساخته شده که به دلیل اهمیت این سازه در گذشته توسط ساکنین آن قبل از ترک کردن تپه، فضاهای اطراف بنای مرکزی به‌منظور حفاظت با خاک پر شده که خود نشان از اهمیت این سازه معماری دارد.»
کاوش خاطرنشان‌کرد: «به نظر می‌رسد این فضا یک بنای مقدس بوده باشد که با ادامه حفاری و هویدا شدن کامل بنا از زیر خاک می‌توان به صورت قطعی کارکرد آن را در عصر مفرغ و یا دوره تاریخی مشخص کرد.»
سرپرست هیئت باستان‌شناسی در پایان با اشاره به کاوش‌های صورت گرفته توسط گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل در محوطه‌های اقماری شهر سوخته تصریح کرد: «تاکنون ۱۶ فصل حفاری در چهارمحوطه از جمله تپه طالب خان، تپه یلدا، تپه گراتزیانی و تپه رستم انجام گرفته و نتایج ارزشمندی از آن‌ها نظیر معماری و اشیای باستانی از قبیل اشیای سنگی، اشیای سفالی، پیکرک‌های حیوانی و انسانی و اشیای فلزی، مهر و اثر مهر بدست آمده که تمامی این آثار در خود محوطه‌ها تولید می‌شده‌اند و این امر نشان می‌دهد مردمان دشت جنوبی سیستان ۵هزار سال قبل به تخصص و دانش ابزارسازی دست پیدا کرده بودند.»
انتهای پیام/
